Zero Trust چیست؟ در دنیای امروز که حملات سایبری به طور روزافزون پیچیده تر و خطرناک تر می شوند، امنیت شبکه های اطلاعاتی نیاز به رویکردهای جدید و پیشرفته دارد. یکی از این رویکردها که در سال‌های اخیر توجه زیادی را جلب کرده است، Zero Trust یا “اعتماد صفر” است. این مدل امنیتی برخلاف رویکردهای سنتی که بر روی اعتماد به شبکه های داخلی تأکید دارند، هیچ گونه اعتمادی به هیچ کاربر، دستگاه یا سیستمی حتی در داخل سازمان نیز نمی کند. در واقع، در مدل Zero Trust، به هر درخواست و دسترسی باید به دقت بررسی شود و تا زمانی که نیاز نباشد، هیچ گونه دسترسی به اطلاعات و منابع حساس داده نمی‌شود.
فناوری های اصلی Zero Trust
برای پیاده‌سازی Zero Trust، به ترکیبی از فناوری‌های مختلف نیاز است که به سازمان‌ها کمک می‌کند تا هرگونه تهدید را شناسایی و مقابله کنند. برخی از این فناوری‌ها عبارتند از:
شناسایی و احراز هویت چند عاملی (MFA): این فناوری به سازمان‌ها این امکان را می‌دهد که برای هر دسترسی، هویت کاربر را از طریق چندین روش تایید کنند. این روش می‌تواند شامل کد ارسال‌شده به گوشی، اثر انگشت، یا حتی شناسایی صورت باشد.
کنترل دسترسی مبتنی بر سیاست (PAM): در این روش، دسترسی به منابع فقط در صورتی داده می‌شود که کاربر یا دستگاه مطابق با سیاست‌های امنیتی سازمان باشد. این سیاست‌ها می‌توانند شامل احراز هویت‌های چندگانه، محدودیت‌های زمانی، یا دسترسی‌های سطحی باشند.
نظارت و تحلیل رفتار کاربران (UBA): این فناوری به شناسایی رفتارهای غیرمعمول و تهدیدات پنهان کمک می‌کند. از آنجایی که مدل Zero Trust به رفتارهای کاربران به دقت نگاه می‌کند، این نوع نظارت به شناسایی حملات داخلی یا خارج از سازمان کمک زیادی می‌کند.
ایزوله سازی شبکه: یکی دیگر از اجزای مهم Zero Trust این است که شبکه‌های سازمانی به بخش‌های جداگانه تقسیم می‌شوند تا اگر یکی از بخش‌ها آسیب دید، دیگر بخش‌ها از خطر دور بمانند.
این مورد به لایسنس امنیت مربوط می باشد که تاثیر بر امنیت شبکه و دیگر موارد دارد.
مفهوم Zero Trust از کجا می آید؟
مفهوم Zero Trust نخستین بار توسط جان کلسیا (John Kindervag) از شرکت Forrester در سال 2010 مطرح شد. در آن زمان، بسیاری از سازمان‌ها به این باور رسیده بودند که داشتن یک دیوار آتشین قدرتمند در مرزهای شبکه کافی است تا از حملات سایبری جلوگیری کنند. اما با رشد تهدیدات و پیچیدگی‌های آن‌ها، این مدل سنتی امنیتی دیگر کارایی لازم را نداشت. کلسیا این مفهوم را ارائه داد تا به سازمان‌ها کمک کند که به جای اعتماد به هر کاربر یا دستگاه، تمامی درخواست‌ها را به طور دقیق بررسی و تأیید کنند.
اصول اصلی Zero Trust چیست؟
مدل Zero Trust از پنج اصل اساسی پیروی می‌کند که به امنیت سازمان کمک می‌کند:
هر چیزی را اعتبارسنجی کن: از آنجایی که هیچ‌چیز از پیش مورد اعتماد قرار نمی‌گیرد، همه چیز باید از ابتدا اعتبارسنجی شود. این شامل کاربران، دستگاه‌ها و حتی برنامه‌ها می‌شود.
کمترین دسترسی لازم: دسترسی به منابع و اطلاعات فقط در حداقل سطح ممکن داده می‌شود. این به این معناست که کاربران فقط به اطلاعاتی دسترسی پیدا می‌کنند که برای انجام وظایف خود نیاز دارند.
بازیابی و تجزیه و تحلیل مداوم: امنیت در مدل Zero Trust همواره در حال تجزیه و تحلیل و بررسی است. هر گونه تغییر یا رفتار مشکوک باید بلافاصله شناسایی و واکنش مناسب انجام شود.
ایزوله‌سازی و تفکیک: برای جلوگیری از گسترش حملات، شبکه‌ها و منابع سازمان باید به بخش‌های جداگانه تقسیم شوند. در صورت وقوع حمله در یک بخش، دیگر بخش‌ها باید به طور مستقل عمل کنند.
امنیت داده‌ها در هر نقطه: داده‌ها باید در هر مرحله از انتقال و ذخیره‌سازی ایمن باشند. حتی اگر یک مهاجم به بخشی از شبکه دسترسی پیدا کند، داده‌ها باید به گونه‌ای رمزنگاری شده باشند که نتوانند به راحتی استفاده شوند.
اهمیت رویکرد Zero Trust
رویکرد Zero Trust به دلیل افزایش تهدیدات سایبری و پیچیدگی‌های حملات در دنیای امروز از اهمیت بسیاری برخوردار است. در دنیای متصل به اینترنت و فضای ابری، مرزهای سازمان‌ها دیگر به راحتی قابل شناسایی نیستند و تهدیدات از داخل و خارج سازمان می‌آیند. بنابراین، اعتماد به شبکه‌های داخلی و دستگاه‌های موجود دیگر کافی نیست.
این رویکرد امنیتی کمک می‌کند که حتی اگر یکی از بخش‌های شبکه دچار مشکل شود، سایر بخش‌ها و منابع از تهدیدات محفوظ بمانند. علاوه بر این، مدل Zero Trust موجب کاهش آسیب‌پذیری سازمان در برابر حملات داخلی و خارجی می‌شود و می‌تواند به طور مؤثری در شناسایی تهدیدات و جلوگیری از نقض داده‌ها عمل کند.
جمع بندی
مدل Zero Trust به عنوان یک رویکرد امنیتی نوین، از اهمیت زیادی در دنیای سایبری امروز برخوردار است. پایه ریزان توانسته است تمام این موارد را به صورت اصولی آموزش و انجام دهد. این مدل به سازمان‌ها کمک می‌کند تا امنیت شبکه‌های خود را با دقت و حساسیت بیشتری مدیریت کنند و از تهدیدات پیچیده جلوگیری نمایند. با استفاده از فناوری‌های مختلف مانند احراز هویت چند عاملی، کنترل دسترسی مبتنی بر سیاست، نظارت بر رفتار کاربران و ایزوله سازی شبکه، Zero Trust می‌تواند به طور مؤثری از اطلاعات حساس سازمان محافظت کند. در نهایت، این رویکرد نشان‌دهنده تغییر اساسی در نحوه نگاه به امنیت سایبری است و برای مقابله با تهدیدات رو به رشد، نیاز به پیاده‌سازی اصول آن در سازمان‌ها بیش از پیش ضروری است.
